missie

[mommy_silver]

Titel: Missie
Fandom: Gundam Wing
Personages: Chang Wufei, Po Sally, Dorothy Catalonia, Mariemaia Barton-Kushrenada, Hilde Schbeiker 
Genre: humor
Aantal woorden: over de 2.000 and counting
Waarschuwing: geen...

Chappie 1: WAT?!

Als altijd hing hij zijn zwart leren jas op aan de metalen kapstok aan zijn deur in zijn kamer op de zevende verdieping van het Preventers Building en nam plaats aan zijn veel te goedkope bureau van metaal en plastic en leunde achterover in de vreselijk piepende krakende slechte skaileren bureaustoel. De arbo-inspectie zou hier van smullen als ze dit wisten, grinnikend dacht hij aan hoe Lady Une haar gezicht in de plooi trachtte te houden terwijl ze de inspecteur er koeltjes aan zou herinneren hoe laag het budget was en dat de persoonlijke beschermingsmiddelen belangrijker waren dan een bureau waaraan de gemiddelde Preventer inspecteur niet langer dan 4 uur per maand aan zat. Vervolgens zou ze een kwartier denkbeeldig op de President foeteren die haar dit belachelijk lage budget had gegeven en als laatste zou ze haar wraak plannen: het rapport kalm en met een glimlach aan hem afgeven, achter de deur zou wachten tot hij het had gelezen en daarna met een grote grijns, nog genietend van zijn gefoeter, terugmarcheren naar haar kantoortje op de vijftiende verdieping.

Maar dat zou niet gebeuren.

Jesse, de secretaresse van hem en Sally, bracht hen wederom slappe koffie, ook weer een cadeautje van de zaak. De thee echter was nog erger. Hij werd er liever niet aan herinnerd. Onderwijl de koffie drinkend bladerde hij door de duimendikke dossiers die op zijn bureau lagen. Allen waren gesierd met de teksten gestempeld in felrode inkt: Top Secret, For Your Eyes Only en Terrorist Hazard, wat op hetgeen duidde dat de dossiers over gevaarlijke personen, voorwerpen, gebouwen en locaties gingen, of een verzameling van die vier woorden. Soms was er een missie om iemand te beschermen bijgevoegd, soms ook niet. Veelal hadden ze belachelijke namen: Megapixel (ging over een fotozaak waar drugs werd gedeald), Atlantis (een fabriek van wapens onderwater), Minni Mouse (een zaak waar muizen die waren omgebouwd tot cyborg spioneerden) enzovoorts, enzovoorts… Meestal waren het zijn favorieten: vernietiging van uitzonderlijk gevaarlijke personages, voorwerpen, locaties en gebouwen, en het liefst een veelvoud ervan. Dit betekende naar het land reizen onder het mom van vakantie, van een lokale dealer wapens, munitie en explosieven kopen met vals geld natuurlijk om vervolgens alles op te blazen en daarna lekker een paar dagen vakantie te houden in een riant vakantieoord met Sally of een andere schone deerne als uitzicht.

Sally… stiekem genoot hij er van als ze uit het zwembad kwam. Het water dat over haar zachte rondingen naar beneden gleed, hoe het zonlicht weerkaatste op de waterdruppels die op haar albasten huid bleven liggen, hoe ze langzaam in de zon droogde op een stoel naast hem. Al tijden had hij fantasieën dat hij haar met zonnebrandcrème mocht insmeren… foei, beheers jezelf! Riep hij zichzelf tot de orde.

Zachtjes neuriede hij zijn overbekende deuntje dat Sally mateloos irriteerde, maar hem kalmeerde, al bladerend door een dossier genaamd: C(r)ossplay. Hij had er geen idee van wat het woord betekende, en nam aan dat Lady Une voor de zoveelste keer weer een belachelijke naam had verzonnen voor een missie met een nog belachelijker terrorist die dacht dat hij recht had op wereldheerschappij.

‘Op november de zesde in AC 198 vraag ik u, Chang Wufei, over te gaan tot een missie ter observatie en bescherming van miss Dorothy Catalonia, miss Hilde Schbeiker en miss Mariemaia Barton-Kushrenada. Vanaf deze datum reizen zij naar het Hilton hotel te New York in de voormalige US of A om voor drie dagen mee te doen aan de Anime Convention. De drie dagmes zullen resideren in de presidentiële suite op de zesde verdieping.’ Okay, dat was klare taal voor hem, hoewel hij dit Anime Convention een maffe bedoening vond, ‘zij zullen in de volgende cosplay kostuums deelnemen…’

‘Cos…play?’ Hij herhaalde het woord een paar keer, ‘cos… play?’

‘Cosplay.’ Herhaalde en bevestigde Sally Po met een glimlach, ‘in een kostuum naar een convention gaan, zodat je een bepaald anime of manga figuur kan uitbeelden.’

‘…’ Voor de veiligheid nam hij nog maar een slokje koffie, ‘dus… je bedoelt dat… onze dames… gaan cosplayen?’

Sally grinnikte, ‘en wij gaan mee.’

‘Dus… je bedoelt dat…’ het drong niet echt tot hem door; ineens spuwde hij zijn slok koffie uit met veel kabaal, ‘waarom zou iemand die goed bij zijn verstand is zich verkleden om iemand anders te zijn?!’

‘Gewoon… omdat het leuk is bijvoorbeeld?’ Sally lachte hartelijk om wat hij deed, ‘dat ik nog op de academie zat, heb ik het ook wel eens gedaan. Bleach is erg leuk om te cosplayen.’

‘Jij… kijkt nog tekenfilmpjes?’ met grote ogen staarde hij Sally aan vanachter zijn bureau, ‘maar? Je bent al volwassen!’

Ze haalde haar schouders op en nam een teug koffie. ‘En? de wereld is al gecompliceerd genoeg. Het is leuk om een tekenfilmpje op te zetten, erg ontspannend na hard werken.’

Nu had hij het gevoel dat hij bijna van zijn stoel viel, ‘maar… het getuigt niet van volwassen gedrag!’

‘Wat kan mij dat schelen dat jij weet wat ik in mijn vrije tijd doe?’

‘Wufei, Sally, stop met wie of wat welk gedrag vertoont en kom naar mijn kantoor, nu.’

‘Ach… onze verheven leidster roept ons op verzamelen in haar kantoortje acht verdiepingen hoger.’

‘Ik hoorde dat mevrouw Po.’

‘Sorry Lady Une.’

Acht verdiepingen hoger had Lady Une een volledige etage voor zichzelf, met voornamelijk kasten vol documenten, dossiers en enkele rekwisieten van vergeten miniveldslagen om haar eraan te herinneren hoe fout oorlog wel niet is. Ze had uitzicht op de prachtigste winkelstraat van Washington en kon genieten van de zon die opkwam en onderging – wat ze meestal deed gezien haar werk haar thuis was.

Haar kantoor, eigenlijk haar domein gezien niemand haar ooit zag komen of gaan, was sober ingericht, met een zithoek, haar werkplek en verder een enorm archief dat twee wanden en een tweede kantoor besloeg.

De zonnewering was naar beneden. Het was ongeveer 25 graden buiten en in het kantoor met de manshoge ramen werd het snel warm en broeierig. Een vaal oranje tintje scheen naar binnen door de spiegelruiten; het was er alsnog broeierig warm. Lady Une had haar jasje uit gedaan en mouwen opgerold. Ze zag er bleek uit, hoewel ze dat altijd bleef sinds ze bij was uit haar coma.

‘U heeft ons ontboden?’ vroeg Sally beleefd. Une stond er bekend om dat ze disrespect niet op prijs stelde.

‘Je hoeft ook weer niet zo beleefd te doen.’ Gniffelend keek ze om, ‘jullie gekibbel maakte mijn dag weer goed.’

‘hmpf… waarom riep je ons op?’ begon Wufei, zichtbaar geïrriteerd door termen en gedrag waar hij geen touw aan vast kon knopen.

‘Vanwege de missie die jullie twee te wachten staat. Gezien de terroristische dreiging nog geen jaar geleden lijkt het me verstandig om de drie dames een escorte mee te geven.’

‘Oh, over Dorothy maak ik me geen zorgen.’ Sally grinnikte, ‘en Hilde staat haar mannetje ook wel.’

‘Mariemaia in gevaar? Hmpf, ze kan in vijf minuten een pistool demonteren en monteren. Over haar zou ik me helemaal geen zorgen maken.’ Wufei grijnsde breeduit, hij had het haar geleerd om zich te verdedigen tegen terroristen. Nu was de kleine Mariemaia, zelf voormalig terroriste, het adoptiekind van Heero en Relena. Ironisch dat een ex-terrorist een ex-terroriste in de dop opvoed.

Lady Une wees naar de zithoek, waar een zachte witleren bank stond. Op de glazen tafel stonden twee kartonnen nogal grote dozen. Het was niet het gebruikelijke dat ze voor een missie meekregen.

Lady Une zag ze kijken naar de twee dozen, ‘dat is wat jullie mee zullen nemen, met de gebruikelijke wapens en munitie natuurlijk, zijn twee cosplay kostuums. Sally, jij gaat als Matsumoto Rangiku van Bleach… ze moet een luitenant van de 10e divisie voorstellen. Ik neem aan dat je je hebt ingelezen in de anime en de manga?’

‘Zekers.’ Sally glimlachte, een speelse twinkeling in haar ogen, ‘als fan helemaal.’

Met grote ogen staarde hij Sally aan, ‘jij… kijkt nog tekenfilmpjes?!’

‘En dat had jij ook gedaan als je een normale jeugd had gehad.’ Sprak Lady Une hem streng toe en overhandigde hem een doosje met een aantal schijfjes erin.

‘en jij Wufei, jij gaat als Sayoruoan Lee van Cardcaptor Sakura.’

Sally probeerde wanhopig haar gegniffel te onderdrukken, sloeg haar handen in een wanhopige poging haar lachen in te houden tot ze zich omdraaide en bijna omviel van het lachen.

‘Wat?’ Hij begreep er geen hout van.

‘Nee… dat zullen we je maar niet aandoen.’ Wufei begreep er nog minder van, hoewel Sally zich omdraaide en zielig vroeg, ‘waarom niet? Kunnen we ons vermaken als het saai wordt.’

‘kan jij je vermaken als het saai wordt, bedoel je.’ Voor het eerst in haar leven had Lady Une een stoute twinkeling in haar ogen en knipoogde ze speels naar Sally. ‘Hij gaat als Reno van Final Fantasy 7. immers, we kunnen Wufei niet als een Shojo karakter erop uit sturen… dat zou hem… nou…’ Lady Une kon haar eigen lachen niet inhouden.

‘Reno? Zou je dat nou wel doen?’ Wufei probeerde wanhopig weg te komen van hun conversatie en sloop als een tijger naar de deur, ‘je kan hem beter als Rude erheen sturen…’

‘Reno. Misschien dat hij dan wat afkoelt of zo.’

‘Reno heeft een veel te groot libido en is verschrikkelijk vulgair. Wufei is verre van dat. Hij gaat als Rude en daarmee basta.’

Sally had klaarblijkelijk het laatste woord daarin gezien Lady Une geen woord meer sprak, ‘goed, goed… Rude.’ Nog steeds hadden beide vrouwen een stoute twinkeling in hun ogen.

Net voor hij de deurklink aanraakte, ‘Wufei…’ hoorde hij zijn naam vallen, ‘wil je je niet even omkleden, dan kunnen we kijken of het maatpak goed zit.’

Maat…pak? ‘wie is er dood?’

‘cosplay?’ ‘Rude?’ ‘missie?’