mommy_silver

Titel: Missie
Chapter: 2 - Inchecken
Fandom: Gundam Wing
Personages: Chang Wufei, Po Sally, Dorothy Catalonia, Mariemaia Barton-Kushrenada, Hilde Schbeiker
Genre: humor
Aantal woorden: over de 2.000 and counting
Waarschuwing: geen...

Mopperend en grommend reed hij de auto naar de ondergrondse garage, blij van de weg te zijn. Het natuurlijke daglicht van de zon werd vervangen door het harde flikkerende licht van enkele tl-buizen die pijn deden aan zijn ogen.

Het had nogal wat tijd in beslag genomen om er te komen; het verkeer van New York city was zowel voor, als na de Eve oorlogen, één groot verkeersinfarct. Hij vroeg zich af hoe men op tijd op het werk kon komen. De metro’s schenen namelijk nog erger te zijn; openbaar vervoer was een hel. Vooral als je met Quatre meereist, die incognito wil blijven. Onwillekeurig dacht hij eraan terug, dat Quatre met zijn redenatie van incognito (op een plek met veel mensen kent niemand je en ben je veiliger dan in de velden) met de metro van Chicago reisde. Haringen in een ton hadden nog meer ruimte!

Wufei trapte voluit op de rem voor de slagbomen van de parkeergarage, merkbaar geïrriteerd. Iedereen in de auto werd door elkaar geslingerd, en de auto’s achter Wufei’s wagen toeterden luid en woedend. Hier en daar verschenen vuisten uit het raam. Volgende keer rijd ik, dacht Sally die haar gepijnigde nek warm wreef, komen we tenminste heelhuids aan. Als ze eraan dacht hoe hij in het verkeer was: Mariemaia had zich in de bank weggedrukt, ergens achter Dorothy. Dorothy had uit pure frustratie continue tegen zijn stoel getrapt en zelf de immer rustige Hilde had hem de huid vol gescholden met verwensingen zo ernstig, dat Dorothy ervan schrok en Mariemaia’s oren met haar handen afschermde.

‘Hey dude, relax man!’ een jongeman met een enorm zwaard op de rug gegespt liep langs de auto, ‘je bent op tijd voor een parkeerplek.’ Hij droeg over zijn vreemde donker leren pak een oranje hesje met daarop “verkeersregelaar” in iriserende witte letters.

‘Cloud!’ riep Mariemaia uit, ‘kijk een echte Cloud!’

De jongeman grijnste naar haar, ‘en als wat ga jij jongedame?’

‘Cardcaptor Sakura!’ piepte ze vrolijk als antwoord en liet een stoffen knuffelbeertje met vleugels zien die Keroberos moest voorstellen.

‘Dan moeten wij straks op de foto met de fotomeeting!’ grijnsde hij breeduit terug, ‘ben nog nooit met een echte cardcaptor op de foto geweest.’

‘Je zal er nog wel meer zien,’ grinnikte Dorothy, ‘veel meer… kom op Wufei, parkeer die auto, we willen de kamer op en omkleden!’

Hoewel hij zich inhield, was het te merken dat Wufei het er eigenlijk niet mee eens was. De “Cloud” gaf Wufei een ticket en een routebeschrijving naar de parkeerplek ergens op level min 3b parkeerplek 6a. Niet volgens de afspraak mopperde hij ongemerkt, geen ontsnappingsmogelijkheid, ratten in de val. Sally hoorde het allemaal wel, maar reageerde wijselijk niet. Wufei die uit zijn doen was kon nogal licht ontvlambaar zijn, wat vaak verkeerd af kon lopen.

Na een lange rit van zes uur in de auto konden de vijf eindelijk hun benen strekken, en Mariemaia ging er bijna vandoor toen ze een Lady Oscar gevolgd door Kyu van Fruit Basket en een Chobits-meisje. Met fototoestel in de hand stoof ze weg.

Wufei greep haar in haar nekvel, ‘hier blijven.’ Mopperend sloot hij de auto af en zette deze via een afstandbediening in de sleutel op “waak”; een snufje van Heero. Met dat snufje kon de auto altijd gestart worden van een afstand en alleen de eigenaar kon erin. Slim genoeg had Wufei de vier vrouwen tot mede-eigenaar omgedoopt zodat iedereen de auto kon gebruiken.

Eindelijk was iedereen eruit; nu de koffers nog. Kalm gooide hij de kofferbak open; ‘Buddahnogantoe… het is een ongelooflijk wonder dat het er allemaal in past.’ De kofferbak van de Mercedes E-klasse zat bomvol. En dan ook echt: bomvol. Ongeduldig begon Mariemaia aan de riem van haar schoudertas te sjorren, ‘Kom op! We komen nog te laat voor de opening!’ riep ze uit, haar stem weergalmde in de parkeergarage wat gegrinnik van andere bezoekers uitlokte.

‘Nee hoor,’ Grijnsde Dorothy, ‘we komen op tijd, het begint om 19:00 uur en het is nu pas 10:00 uur.’

‘Maar op deze manier komen we er nooit!’ Piepte ze ongedurig, ‘kom op Wufei…’ ze begon te slijmen, ‘kan jij mijn tassen er niet uithalen?’

Knipperend met zijn ogen keek hij haar aan, ‘wat ben ik, een piccolo?’

‘Nu wel.’ Grijnsde Sally, ‘nou schiet op en haal die kofferbak leeg. Jij bent toch de sterke man hier?’ en kneep zwijmelend zuchtend in zijn bovenarmen, ‘sterk… heel sterk…’sprak ze met een sexy stem.

‘Slijmjurk.’ Wufei kon niet voorkomen dat er een glimlachje op zijn gezicht verscheen.

Het eindigde ermee dat Wufei de veertien koffers en schoudertassen naar de lift mocht slepen, en de vier vrouwen ongeduldig op hem wachtten…

‘Hoeveel dagen gingen we ook al weer?’ vroeg hij zuchtend en steunend terwijl hij de veel te kleine lift instapte en bleef haken achter de deur.

‘Ehm… een koffer voor jou Wufei, drie voor Hilde, twee voor mij, twee voor Mariemaia en zes voor Dorothy.’ Sprak Sally rustig en wurmde zich langs Wufei en de veertien koffers en tassen op zoek naar het liftknopje.

Geschokt keek hij hen aan. 'Veertien!? Je gaat maar drie dagen en twee nachten weg!'

'Daarom juist.' sprak Dorothy uiterst kalm en bloedje serieus.

De lift in was misschien makkelijk, uit was lastiger. Grommend en grauwend duwde hij zichzelf eruit, tot uit de lift tuimelde en Sally dit keer Mariemaia’s oren afschermde voor de vreselijke geluiden die Wufei’s mond in alle woede produceerde.

‘Wufei! Beheers jezelf!’ riep Hilde uit, ‘hoe durf je!’

‘Moet jij nodig zeggen schroothoopwijfie.’ Mopperend kwam Wufei overeind, schraapte te midden van alle mensen de tassen en koffers bijeen en liep met de vier dames naar de receptie.

De duistere blik van Wufei was genoeg om direct een kar tevoorschijn te halen waarop de koffers en tassen werden geplaatst. Vijftig kilo en veertien koffers lichter liep Wufei op de receptioniste af die hem vriendelijk begroette. Sally had de reservering al compleet gemaakt.

‘Meneer Chang en mevrouw Po neem ik aan? de kamers zijn gereed, u kunt ze betrekken.’ Ze overhandigde twee sleutels, ‘de presidentiële suite en de cupido suite vind u op de vierde verdieping.’

Ondertussen tjirpte Mariemaia over talloze “anime” en “manga” karakters die er reeds rondliepen. Het varieerde van Ouran high school host club tot Final Fantasy karakters en Card Captor Sakuro tot Blood Plus en Lost Universe en een enkele Street Fighter karakter.

‘Canal! Cloud! Lee! Sakura! Yuffi! Yun Li!’ een aantal mensen draaiden zich om; een grinnikte vrolijk, ‘foto?’ en zo werden foto’s geschoten, ‘Kijk daar eens! Een echte geisha! En daar! Blood Plus, Naruto en Deidara!’

‘Wacht maar tot wij ons hebben omgekleed!’ riep Hilde vrolijk uit, ‘dan zal je eens wat beleven!’

Terwijl Wufei de sleutels van de kamers in ontvangst nam was Sally haar werk als Preventer volledig vergeten; ze glompte tot overmaat van ramp een Flame Haze with the Flaming Eyes die een “echt” sprekende gloeiende bol aan een ketting om haar hals had hangen. Verderop liep Therese with the faint smile van Claymore, volledig in harnas en een Rikku van FFX-2 liep voorbij, ‘moet dat al dat bloot?’ vroeg hij zich openlijk af.

‘Het is een animecon vriend.’ Grinnikte degene die na hem kwam, ‘je zal nog wel meer bloot zien.’

‘Pervert.’ Mopperde Wufei tot er een Sailor Pluto met wel heel kort rokje voorbij huppelde; ze haalde hem bijna onderuit met haar “tijdstaf”.

Vrolijk lachend liepen mensen langs hen heen, Dorothy en Hilde namen foto’s van hen als zij poseerden en wisselden e-mailadressen uit om later alle foto’s door te sturen. Wufei zou er een dagtaak aan hebben.

‘ik heb er al vijftien!’ riep Mariemaia uit, ‘en zo’n 50 foto’s!’ toen ze wederom in de lift stapten om naar boven te gaan.

Eenmaal op de kamer keek Wufei rond, evenals Sally. Achter gordijnen, schilderijen, in lampen en zelfs telefoons werden uiteengehaald, laatjes bleken geen verrassingen te bevatten en spijkers in muren ook niet.

‘ehm… zijn jullie klaar?’ Wufei knikte, ‘de kamer is veilig dames.’

‘Goed!’ Met die woorden werd Wufei de deur uitgeschoven, Sally verdween even later, ‘tot strakjes!’

‘Vergeet de make-up niet!’ riep Hilde hen nog na.

‘Hilde en make-up…’ grommend ging Wufei zijn kamer binnen, de cupido suite, ‘Wat is dit voor een kamer!?’ riep hij uit toen hij de uber-romantische suite zag.

‘Cupido suite?’ Sally grinnikte, ‘omkleden en snel een beetje. Een maatpak moet toch niet moeilijk zijn om aan te trekken?’

Zelf begon ze aan de moeilijke strijd om haar kimono aan te trekken en zich te veranderen in Matsumoto Rangiku…

Vervolgd in Hoofdstuk 3: Wufei krijgt een voorproefje van waar hij mee te maken krijgt...